Modder, Sfeer en Ambiance bij Olne-Spa-Olne 2012

Een week voor de wedstrijd zat ik al behoorlijk in de stress. Oké wat ga ik mezelf nu weer aandoen: een 70km trail met 2200hoogtemeters. Zo ver had ik nog nooit gerend. Mijn vrienden, familie, collega’s en klasgenoten wisten dat ik gek was maar nu had ik dat ook nog eens bevestigd.

De eerste uitdaging was, hoe ga ik er in Olne komen zonder te beschikken over een auto. Dus ik plaatste een berichtje op Facebook en in mum van tijd had ik reactie van een fervente hardloper, Marcel Wierenga, dat ik met hem en zijn vriend mee kon rijden. Echt super fijn!

De tweede uitdaging was een slaapplek voor zaterdag op zondag nacht vinden, want we startte op zondag al om 8:00uur ’s morgens. Ook dit was zo geregeld, want de organisatie is zo top dat ze de atleten aanbieden om voor €15,- in een klooster/kasteeltje te overnachten inclusief ontbijt, prima dus!

We vertrokken zaterdag om 17:45uur richting Olne, om ons vervolgens om 20:00 te melden bij het kasteel. We kregen onze kamer toegewezen en gingen vervolgens snel naar het enige restaurant in Olne, een Italiaan, hoe perfect! Het restaurant zat stampvol en het eten was heerlijk. Na een paar uur later stapte we met een volle buik en enige alcoholische versnaperingen weer buiten. Het was onderhand al weer 23:15uur dus hoogste tijd om ons bedje op te zoeken en te gaan slapen. Helaas kwam er van dat laatste weinig terecht omdat we de hele nacht wakker werden gehouden door luidruchtige zingende buren. Na vier keer vriendelijk gevraagd te hebben of ze niet wat stiller konden zijn, gebeurde dit niet en moesten we het maar doen met de rust die we kregen van wakker in ons bed te liggen.

Om 6:30uur was het ontbijt en een verlichting om uit bed te mogen, want van dat gedenk en gewoel wordt je ook niet echt vrolijk.

Met goede moed vertrokken we richting de start. Het waaide behoorlijk en helaas begon het ook te regenen. Maar dat hoort wel een beetje bij de Belgische Ambiance. Gemoedelijk stonden al de trailrunners met elkaar te kletsen en zenuwachtig wat heen en weer te lopen. Er heerstte een uitstekende sfeer en dat maakte de nacht niet slapen weer helemaal goed. Om iets over 8:00uur klonk het startsein en mochten we eindelijk los.

Ik was wat achteraan in het veld gestart, maar al vlug haalde ik heel wat lopers in, het voelde lekker. De eerst kilometer ging naar beneden, om vervolgens weer steil om hoog te gaan langs een smal strappetje. Op en af, heel veel modder, bladeren en gladde rotsen waren zo’n beetje de ingrediënten die deze trail te bieden had. En zo hoort het ook bij een echte trail!

Het is de afgelopen dagen behoorlijk nat geweest en de modder kwam dan ook geregeld tot boven je enkels. Soms was ik bang een schoen te verliezen omdat ik werd vastgezogen. Eerst probeerde ik de modder en de plassen nog een beetje te ontwijken, maar als snel had ik door dat het weinig zin had en het zonde van mijn energie was, dus dan er maar vol doorheen. Heerlijk dat glibberen en vies worden.

In de ochtend viel er flink wat regen en er stond er veel wind wat de trail nog zwaarder maakte. Maar het parcours was prachtig! Klimmetjes van gemiddeld 18-22% die je leidde naar de toppen van de Ardennen om vervolgens een prachtig uitzicht te hebben over de Ardennen.

Ik liep erg lekker en was in mijn element! Wat kan ik hiervan afziend genieten zeg!!! Heerlijk de ontspanning door inspanning ;-)

De eerste 20km gingen dan ook zo voorbij. Ik had helemaal geen benul het aantal kilometers dat ik al had gelopen, omdat ik met mijn Garmin geen satellietontvangst had. Maar op 20km, 32 en 48km zou een verzorgingspost zijn. Lieve vrijwilligers die je wat water en een koekje aanboden. Het stelde niet veel voor, maar ze stonden er wel voor je! Natuurlijk had ik mijn eigen rugzakje met benodigd voedsel en drinken bij me dus ik vond het ook niet zo erg dat de post niet heel uitgebreid was. Zo mijn camelback even bijvullen en verder hobbelen maar, want ik had nog dik 50km te gaan. Ik zat nog steeds lekker in mijn ritme en ik kon tot nu toe alles blijven rennen, ook heuvelop. Grappig om te zien dat iedereen zijn eigen cadans heeft tijdens het lopen. De een is sneller op de vlakkere stukken, de ander wandelt omhoog, en de ander gaat als een vuurpijl naar beneden. Laat mij maar voortdurend ophoog en naar beneden gaan, want dat is meer mijn kwaliteit, die vlakkere stukken vind ik mentaal zwaarder.

‘Echt wat is het een gegeven dat ik hier mag rondhuppelen in deze mooie omgeving. Heerlijk!’ Dacht ik gedurende de race. Wel begonnen mijn benen zo nu en dan wat te protesteren als ik steile stukken omhoog moest, maar ik dribbelde gestaagd voort. De tweede post was alweer in zicht dus ik had er zo’n 32km opzitten. Oké bijna op de helft dus. Hmm de helft dat is nog best wel lang, nog 38km bijna een marathon dus. Ik begon zo nu en dan te twijfelen of ik niet te enthousiast was begonnen. Maar gelukkig dwaalde mijn gedachtes in positieve zin af en probeerde ik weer in mijn ritme te komen.

Glibber, glij, slip over de rotsen, door de modder en de vele herfstbladeren. Door deze bladeren was het soms behoorlijk link omdat je geen benul had wat er onder lag. Een paar keer zwikte ik half door mijn enkels en gleed ik richting prikkeldraad, maar gelukkig ging het net goed.

Onderweg stonden er zo nu en dan toeschouwers die me enthousiast in het Frans toejuichte. Altijd leuk dat je als vrouw net wat harder applaus krijgt. Er werd geroepen dat ik de tweede vrouw was die langskwam. Door het wijdverspreide veld had ik geen benul waar ik in de wedstrijd lag. Het maakte me ook niet zoveel uit, want mijn doel was: Finishen.

De 48km post was wat uitgebreider dan de vorige twee, want nu konden we naast water en een koekje ook wat soep en zoutjes krijgen. Heerlijk wat zout, want die zoete repen was is al behoorlijk zat aan het worden en wat drinken kwam ook als geroepen want mijn eigen voorraad was alweer bijna op.

Opeens kwamen er twee vrouwen bij de post en namen niet de tijd om uitgebreid wat te drinken en te eten, dus haalde mij in. Ik ging er toch maar achteraan, want de wedstrijddrang kriebelde toch. Dit ging zo’n 10km lang goed, maar ik merkte dat ik mezelf aan het opblazen was en als ik op zo’n tempo door zou lopen het misschien niet zou halen of een misstap zou maken. Ik liet de gedachte vieren om als tweede of derde vrouw te eindigen. Er zaten nog wat pittige klimmetjes van 22km in het laatste stuk en een aardige modderpoel waar ik bijna een schoen verloor.

De finish lonkt. Ik moest er voor mijn gevoel bijna zijn, want naar mijn weten had ik weinig verval in mijn snelheid en ik was nu 6uur en drie kwartier aan het hardlopen en ik liep zo’n 10km/uur. Opeens viel mijn oog in de verte op een verkeersbord met de plaatsnaam Olne erop. Olne kon niet groot zijn, dacht ik, dus het was echt nog maar een klein stukje. En inderdaad dat klopte. Steeds meer toeschouwers stonden langs de kant en schreeuwde dat het nog maar een paar honderd meter ver was. Deze honderd meter leken wel een eeuwigheid te duren, toch probeerde ik nog wat te versnellen om mijn laatste energie eruit te persen. Veel snelheid kwam er niet meer uit. Maar de finish was nu echt in zicht.

Yes, ik heb het gewoon gehaald! Weer een prestatie en PR erbij op 70km Trail in de Ardennen.

Na afloop was de organisatie ook weer top: je kon je laten masseren en je kreeg een bord stamppot met worst. Echt een applaus voor de organisatie, want het parcours wat geweldig, duidelijk uitgezet en er werd uitstekend voor je gezorgd en dit alles voor maar een kleine vergoeding van tien euro!

Gefinisht in 6:58:54uur als 1^e NLse Dame, 4^e Dame overall en 34^e totaal overall van de 403 finishers. En wat ik van te voren niet wist, is dat ik hiermee genoeg punten heb verzameld om mee te mogen doen aan de ultratrail de Mont Blanc 100km, wordt dit de volgende uitdaging?! Ik ga er nog even een paar nachtjes over slapen ;-)

Ik heb genoten!