4K Alpine Endurance Trail Valle D'Aosta 350km 26.500D+

 

Op zaterdag 3 september 2016 was de start van de 1e editie van de 4K. De 4K is een non-stop endurance trail van 350km en 25.000 D+ in Vallee D’Aosta.

 

Vrijdag na mijn werk reed ik met mijn beste vrienden, Edwin, Sarah en mijn liefje Edward richting Cogne. De spanning begon te stijgen. Ik had vooral wat zenuwen over mijn hamstrings. Deze waren nog niet 100% hersteld na de UT4M.

 

Mijn rugtas met verplichte spullen was zwaar, 5kg incl. het verplichte GPS apparaat 6kg. Als ik hier maar geen last van ging krijgen.

 

Op de dag van de start was het mooi weer, 22 graden, zon, blauwe lucht: prima weer om te lopen. Tijdens de tweede dag en nacht was er regen voorspelt met flinke plensbuien. Maar al met al een totaal ander weerbeeld dan vorig jaar tijdens de Tor des Geants. Ik had er zin in!

 

Na het horen van het wedstrijdlied: palegrina, ging het startschot (3 min. te vroeg).

In het eerste stuk had je redelijk de gelegenheid om je positie in het veld te zoeken. Ik voelde mijn hamstrings, ik had er een hard hoofd in.

Het klimmen ging goed en gestaagd. De eerste afdaling ging straag vanwege de vele lopers voor mij. Wat mij op dat moment nog niet deerde want de wedstrijd was nog lang.

In het begin plaagde mijn hamstrings mij aardig en ik zei tegen Edward ‘het moet niet erger worden, want dan red ik het niet’. Het afdalen ging hierdoor veel minder snel dan ik wilde. Het klimmen daarentegen ging prima.

 

Gelukkig werd de pijn in mijn hamstrings gedurende de trails steeds minder. Alleen maakte de hamstringspijn plaats voor maagklachten. Deze maagklachten zorgde ervoor dat ik niet kon slikken. Wanneer ik dat wel deed, dan spuugde ik het uit. Dit resulteerde erin dat mijn tempo tijdens het klimmen er volledige uitging en ik niet snel genoeg reageerde op belangrijke zaken, zoals mijzelf warm aankleden tijdens de nacht in de regen. 

Ik was erg blij dat ik Edward, Sarah en Edwin geregeld zag om me mentaal te ondersteunen. Mijn team betekende ontzettend veel voor mij tijdens de race. Edward als masseur en mentale support. Sarah als lopende kaart, die mij precies kon vertellen wat me te wachten stond. En Edwin als chauffeur voor mijn teamleden om overal te staan waar mogelijk en eigenlijk ook onmogelijk was. 

Na de regenachtige nacht en 90 min. slaap kon ik gelukkig na 24 uur niet gegeten te hebben, weer wat binnen houden. Dit was mijn redding. Nu ik weer meer energie had ging het klimmen weer fantastisch. Mijn team zorgde ervoor dat in de volgende base vie pizza voor mij klaar stond. Even iets anders dan de standaard pasta rode saus, cake, kaas, ham en druiven bij de anders posten. 

 

Ik voelde mezelf sterker worden. Ik kon mezelf ver pushen en mijn slaap uitstellen. Dit kostte me wel wat hallucinaties en eenzame uurtjes, maar het ging goed. 

 

De 4K zit vol met technische passages. Veel afdalingen zijn niet echt te rennen vanwege het ruige terrein en de mist zorgde soms voor wat slecht zicht. Maar de omgeving met uitzicht op de Monte Rosa, Matterhorn, Gran Paradiso & Mont Blanc zijn onbetaalbaar. De prachtige zon- op en ondergangen waren onbeschrijvelijk mooi. En na veel afzien, genoot ik!

 

Totdat ik mijn voeten totaal aan de mallemiezen had gelopen. Het vel lag eraf, bloedblaren, afgeschuurde teennagels, au. Edward en Sarah probeerde te redden wat er te redden viel met blarenpleisters en tape. Het kwaad was helaas al geschied.

Met nog 50km te gaan, moest ik er toch echt doorheen. ‘Ik ging die finish halen, hoe dan ook’. Verder voelde ik me goed en sterk, behalve natuurlijk moe, heel moe.

Ik had een emotioneel moment bij de laatste Base Vie in Donnas, ik had zoveel pijn in mijn voeten, dat ik niet wist wat ik er mee aan moest. Ik had nog een hele lange klim 2500 D+ en een afdaling van 1300D- te gaan. Edward werd streng tegen me en gaf me een schop onder mijn kont. “Je wilt het zelf, nu ga je het ook afmaken ook”. Met wat pijnstillers in mijn mik, ging ik ervoor. Tijdens de laatste klim had ik echt een gevecht tegen mijn slaap. Ik deed 2x een 2 min. powernap onder de sterrenhemel en weer verder. Ik keek er naar uit dat de zon opkwam. En eindelijk was hij daar. Ik moest nog een klein stukje richting de col. En dan was de laatste klim voorbij. Het was een prachtige zonsopgang met rode glorie, een cadeautje! Nu kon er niks meer fout gaan. Tijdens de laatste downhill had ik vleugels. Dood of de gladiolen. Mijn tenen deden verschrikkelijk veel pijn, ‘maar gewoon negeren’. ‘Je bent er bijna’. Ik vloeg nog een paar lopers voorbij.

 

Mijn teammaatjes liepen me tegemoet. De laatste 2km liepen we samen naar de finish. Het was een fantastisch moment. We hadden het gewoon gefikt met zijn vieren. Zonder hun had ik het niet gekund. Hand in hand gingen we over de finish.

 

De laatste 100km had ik nog 50 lopers ingehaald. Ik werd sterker op het eind. Ik kon het echt niet geloven: gewoon 4e vrouw op de 4K! 1e in mijn categorie en 53e overall van de 750 starters. Ongelovelijk! Ik vloog mijn ouders in mijn armen. De lieverds waren speciaal voor mij naar de finish in Cogne gekomen. 

We kregen champagne om deze overwinning te vieren, en dat deden we. Wat een avontuur! Ongelovelijk wat een menselijk lichaam kan: 122uur, 350km, 25.000D+, 25.000D- lopen; met 4:20 uur slaap; 6 borden pasta rode saus; 2 hele pizza’s; 1 hele cake; 1 zak chips; 12 knijpfruitjes; 4 kommen bouillon; 1 panini met ham; 4 fruitkicks; 1 notenreep; 1 chocolade reep; zakje zoute nootjes; 4 gelletjes; 1 bord rijst; 8 red bulls; 7 glazen cola; heel veel water; en 1 verse warme abrikosen croissant van de bergredding ;-)

 

 

Bedankt BTK Trailteam voor deze prachtige overwinning!!! This is not the end, here is where it starts!