Ardennes Mega Trail 2013

Door mijn overwinning tijdens La Bouillonnante had ik een startbewijs gewonnen voor de Ardennes Mega Trail. Matthew had de Ardennes Mega Trail (AMT) al met potlood in zijn agenda gezet, en toen hij hoorde dat ik hem ook ging lopen werd de wedstrijd definitief vastgelegd. Ik had toen ik de beslissing nam om  de AMT te gaan lopen nog geen idee wat het voor een trail het zou zijn. Maar langzaam aan drong het tot me door dat dit niet zomaar een wedstrijdje ging worden. Het zou een trail zijn over 88km en 4800 hoogtemeters. Dit betekent dat je niet alleen twee marathons achter elkaar rent, maar dat  je  daarbij ook nog eens de Mont Blanc vanaf zeeniveau beklimt en weer afdaalt en dat je tijdens het rennen je je voeten uit de modder aan het trekken bent, je je over losliggende stenen en rotsen begeeft en je slootjes doorkruist. Als je de Leistungs-kilometers om zou rekenen naar horizontale kilometers zou je komen op 136 km. En dit allemaal op één dag, pff dat is niet mis. Het klinkt misschien gek, maar ik keek er stiekem erg naar uit ;-)

 

Toen de dag van de AMT naderde werd ik toch wel erg zenuwachtig, want dit zou mijn langste trail tot nu toe worden, maar het zou tevens een goede voorbereiding op Ultra Trail du Mont Blanc TDS zijn, die ik in augustus ga lopen. Maar het blijft en is een ongelofelijk end, 88km. We zouden zien wat ons de dag zou brengen. Ik voelde me  op dat moment erg fit en mijn vriend Edward had er de volste vertrouwen in dat ik het ging halen. Zelf twijfelde ik daar nog aan, want alles moest op zo’n dag kloppen.

 

De omgeving van les Hautes-Rivières was schitterend, maar ook beangstigend, want de bossen reikten daar tot aan de horizon en de verticale rotswanden beloofde veel handen en voeten werk.

Toen we op onze bestemming aankwamen mochten we op een groot grasveld ons tentje willekeurig een plekje geven. De sfeer op het veld zat er nu al goed in. Het was mooi weer en iedereen liep een beetje zenuwachtig en lachend rond, de meeste al in trail-outfit. In de sporthal konden we onze startnummers ophalen. Toen ik daar naar binnen liep en mijn naam noemde gingen er bij de organisatie allerlei bellen rinkelen. Overal vandaan kwamen mensen naar me toe en probeerde me van alles in het Frans duidelijk te maken, maar dat ging zo snel dat ik er niet veel van snapte. Gelukkig sprak de organisator van de race, Eric Duforest, wel  Engels en zei dat ik een GPS meekreeg omdat ik een van de prominente genodigde was. Lekker dan, nog meer druk op mijn schouders, nu verwachten ze ook nog dat ik deze race snel ga doen ook.

 

Mijn rugtas werd gecontroleerd op de verplichte uitrusting: een werkend hoofdlampje, zelfhechtend gaasverband, fluitje, reddingsdeken, voldoende eten en drinken. Verder kreeg je een noodpakketje met repen mee maar als je deze aan zou breken dan zou je twintig minuten straftijd krijgen.

 

De race zou compleet zelfvoorzienend zijn. Het enige wat je onderweg van de organisatie zou krijgen was op  vijf punten water om je waterzak bij te vullen. En dat had je absoluut nodig, want het belangrijkste tijdens zo’n tocht is blijven eten en drinken anders red je het niet. Dit alles maakt deze race uniek en nog een tikkeltje zwaarder.

De start was ’s morgens om 5uur. Je mocht er maximaal 21,5uur over doen. Dus je mocht finishen tot 1:30uur de volgende nacht. Om 3:30uur ging de wekker in ons tentje. Matthew was al opgestaan en was al druk bezig aan zijn spullen gereed aan het maken. Het opstaan ging bij mij best makkelijk, met het ontbijt naar binnen werken had ik ook geen probleem, dus dat was een goed begin.

 

Op naar de start. 779 deelnemers stonden gereed om het donkere bos te beklimmen. Als tip hadden we meekregen om aan het begin een beetje voorin het veld te zitten want het werd al snel een smal en steil pad omhoog. Matthew en ik stonden niet vooraan in het startvak maar nadat het startsein klonk renden we gestaagd naar voren. We werden meteen naar boven gestuurd en toen we 300meter hoog waren ging het pad direct weer steil naar beneden om zo een lusje te maken en weer langs de startlijn te komen. Vanaf dan punt begon de race echt. 

We werden weer het donkere bos ingestuurd en het pad werd steeds smaller, rotsiger en steiler. Met mijn hoofdlampje op werden de eerste kilometers voltooid. Eenmaal helemaal boven gekomen had je een uitzicht over het vallei van les Hautes-Rivières. Er ging een dikke laag mist waar je nu bovenop keek, prachtig! 

Het blijft me altijd verwonderen hoe snel je kan stijgen en boven alles uit kunt kijken. Tijdens de race kwam het geregeld voor dat ik dacht dat ik nu wel helemaal boven moest zijn, maar dat je toch nogmaals honderden meters omhoog moest. De route was de dag ervoor gemaakt door twee motorcrossers die helemaal los zijn gegaan.

 

Nadat je het hoogste punt had bereikt werd je linearecta weer steil naar beneden gestuurd om tot diep in het bos te eindigen. Hierdoor had het parcours een groot scala aan diversiteit qua ondergrond. Slootjes, modder, rots, boomstronken, struikgewas en bladerdek. Het had de donderdag ervoor flink geregend dus het was aardig glibberig onderweg. Als ik had geweten dat de ondergrond zo nat zou zijn en je zo vaak een slootjes zou moeten doorkruizen dan had ik misschien voor een wat stevigere schoen gekozen met wat groffer profiel. Maar toch vond ik het niet onaardig gaan en ik liep lekker.

Af en toe was er een verassing onderweg dat je opeens een grot in werd gestuurd om hierdoor heen te rennen cq kruipen. Veel passages waren zo steil en glad dat ze niet meer te rennen waren en je op handen en voeten naar boven moest. Af en toe zat er klauterwerk in over rotspartijen heen. Prachtig vond ik het! De omgeving was ontzettend mooi, de route was afwisselend en technisch en het publiek en de vrijwilligers waren dolenthousiast! Alleen genade hadden de route bouwers niet, want er zat geen enkel vlak stuk tussen, hoogstens als je een dropje moest doorkruisen of als je naar een waterpost toe moest. De route was perfect uitgezet, want om de haverklap hing er een lintje in de boom, je kon bijna niet fout lopen.

 

Na 33km zou de splitsing zijn van de 50km trail en de 88km trail. Je zou op dat punt eventueel nog kunnen beslissen of je toch niet voor de 50km wilde gaan omdat je al aardig stuk zat. Ik zelf kon het eigenlijk niet maken om voor de 50km te kiezen want ik had nu eenmaal een GPS meegekregen en de organisatie verwachte dat ik de 88km trail liep. Ook zou ik het niet kunnen verantwoorden aan mijn vriend Edward, want misschien zou ik hem dan wel teleurstellen en tevens zou ik mezelf teleurstellen als ik voor de 50km zou kiezen want ik moet nu eenmaal kilometers maken. Ik wil tenslotte binnenkort tijdens de UTMB 120km gaan lopen.

 

Het was onmogelijk dat je na 33km nog geen zere benen had, want het waren heftige kilometers geweest. Maar ik voelde me nog fris en ik liep vooraan in het veld, dus ook bij de deelnemers die 50km liepen. Dat realiseerde ik eigenlijk pas op het punt van de splitsing. Verdorie ik had al die tijd achter de mannen aangelopen die gewoon nog maar 17km hoefde te lopen, terwijl ik er nog 55 moest. Oeps daar had ik niet zo slim over nagedacht. Ik weet niet wat dat met me is hoor, want in het dagelijks leven ben ik een ontzettende perfectionist en een control-freek, maar als het op wedstrijden aankomt slaat mijn voorbereiding en planning nergens op en lijk ik wel een losbol. Maar goed, het is nu eenmaal zo gegaan en ik kon het moeilijk terug draaien. Wel realiseerde ik me dat als ik voor de 50km zou gaan ik deze bij de vrouwen kon winnen want ik lag eerste dame, zowel bij het deelnemersveld van de 50km als bij het deelnemersveld van de 88km. Maar nee, ik kon het mezelf en andere niet veroorloven om voor de 50km te gaan, daar voelde ik me nog te goed voor. Punt. Ik koos voor de weg naar links, de weg van de 88km.

De kilometers die er nu aan zaten te komen waren de zwaarste kilometers. Er stonden me een aantal beklimming te wachten die ze bij de Bouillonnante de Wall noemden. Dit betekende dat je zo’n 300m steeg met een hellingshoek van 45⁰. Handen en voeten werk dus. Er leek geen eind aan te komen want de routebouwers waren zo vriendelijk geweest om niet één Wall in de route te maken, nee het waren er wel een stuk of vijf achter elkaar. Hierdoor schoten de kilometers voor geen meter op, en had ik het zwaar. Op het 52km punt zou een waterpost zijn. Ik zat er op dat moment goed doorheen en ik was boos op mezelf dat ik niet voor de 50km had gekozen, dan was ik er nu al geweest. En nu moest ik nog 38km, ‘verdorie dat is lang…’ Ik was op dat punt mentaal en fysiek gebroken. Ik propte de 15de reep naar binnen, want het domste wat je nu kon doen is niet goed blijven eten en drinken, want dan zou je het niet gaan redden. Ik zette wat opzwepende muziek op en ging verder. ‘Wat zat ik nou te zeuren, ik kon nog rennen, ik liep vooraan in het veld en iedereen heeft om me heen heeft het net zo zwaar of misschien wel zwaarder?’ Er was een prachtig lopende afdaling:  singletrack met veel bochten, niet te steil dus je kon tempo blijven maken. ‘Wauw eindelijk, ik had nog snelheid’. Ik liep de ene na de andere heer in de afdaling voorbij en ik had een heerlijk ritme te pakken, hup onder een gevallen boom door, kruipend door een grot en de kilometers van punt 52 tot en met punt 67km vlogen voorbij. Er was mij belooft dat het vanaf 67km minder steil omhoog en steil naar beneden zou zijn, dus daar keek ik naar uit.

Op punt 67 was het volgende water tappunt. Daar stond Eric Duforest. Hij zei dat ik het erg goed deed en vooraan in het deelnemers veld lag. Ook bij de heren. Ik liep op zo’n 12 plek in het totale veld. ‘Zo, dat had ik niet verwacht…’ Hij wilde wat foto’s van me maken dus ik had een korte break op dat punt, wat niet vervelend was want het was nog dik 21kilometer en mijn knieën en bovenbenen waren aardig op. Eric zei dat er nog twee moeilijke klimmen inzaten en dat was het, dus hij verwachtte me over 2 uur bij de finishlijn. Zelf twijfelde ik daar sterk aan, maar we zouden zien. 

Het bleken niet twee steile beklimmingen te zijn, het waren er nog minstens zes. Hij wilde me gewoon wat oppeppen. Die 2uur ging ik dus mooi niet redden. Er zat wel een stukje van twee kilometer vlak in, langs de rivier, alleen dit vond ik alles anders dan prettig, want vlak snelheid maken ging voor geen meter meer. Ik was blij dat ik verderop wat mannen weer het bos in zag duiken. Blij werd ik er alleen minder van toen ik de helling met mijn eigen ogen zag, jeetje stelletje sadisten, het ging opnieuw steil omhoog… En het bleef maar omhoog gaan. Er leek geen einde aan te komen. Toen ik toch eindelijk boven kwam keek ik links neer op een enorme rotspartij. En ja hoor de route ging daarnaar toe. Het werd een stukje rotsklimmen. Ha ha, dit vond ik stiekem wel erg leuk en kwam weer in mijn element. Ik had er weer lol in want nu wist ik zeker dat ik het ging halen. 

Het was nog 6km tot de finish en ik zag beneden in het dal onze tentjes al staan. ‘Al moest ik het laatste stuk wandelen, ik zou de finish halen. Kosten wat kost’. Ik haalde steeds meer deelnemers in. Het waren ook deelnemers van de 50km trail. Eigenlijk mag ik ontzettend van geluk spreken dat ik nog enigszins kan rennen. Het ziet er misschien niet uit, maar het lukt nog wel. De route liep eerst nog een heel stuk bovenlangs en met een grote bocht door het dorp les Hautes-Rivières hoorde ik dan eindelijk de spiekers. Je wilt niet weten hoe blij ik toen was. Ik had nog maar 1 kilometer te gaan. Ik werd hard aangemoedigd, kinderen rende mee, iedereen klapte, sprintje zat er niet meer in maar een grote glimlach wel. Ik werd direct door de organisatie opgevangen. Ik was dolenthousiast en kon alleen maar stralen. Ik had het gewoon gered! Ik was eerste dame, ik was nog heel en ik was blij!!! Er werd gecontroleerd of ik iets van mijn noodvoorraad had gebruikt. Nee, dat had ik niet. Wel had ik veel meer repen verbruikt dan ik had gedacht, maar gelukkig neem ik altijd veelte veel mee. Ik hield een interview met Eric, die het direct vertaalde in het Frans. 

Iedereen was super aardig en lief voor me. Ik werd uitgenodigd om een drankje te doen bij een stelletje Fransen die bij ons op de hoek stonden, iedereen wilde me naast me zitten aan de tafels bij de bar, ik werd vergeleken met Killian en ik werd bewonderd door de toeschouwers. Ik was alleen maar aan het glunderen. En ik had werkelijk geen idee wat eigenlijk mijn tijd was en hoeveelste ik nu eigenlijk totaal was geëindigd. Later bleek dat ik dik eerste bij de vrouwen was geworden met een voorsprong van twee uur. Mijn tijd was 12:34:59 en ik was 11de van het totale deelnemers veld geworden. Van de 479 deelnemers aan de 88km trail waren er 256 gefinisht. Ik had het dus blijkbaar heel goed gedaan. Matthew had ook een enorme prestatie neergezet. Want hij finishte als 22ste, veel beter dan hij had gedacht. Kortom het was een geslaagde dag en een race om met een geheven hoofd van na te genieten!