Trans Gran Canaria 360 graden 265km 16500D+ 22-03-2017

Van -8 graden in de sneeuw naar +20 gaden in de zon. Veel tijd om te wennen aan het temperatuursverschil hadden we niet. Op woensdagochtend 9:00uur was de start van de nieuwe race van de Trans Gran Canaria: 265km en 16500D+ in minder dan 101 uur. Ik was zenuwachtiger voor het navigeren dan voor de afstand, want bij deze race is het niet domweg vlaggetjes volgen, nee het is het lijntje volgend op je gps of op de kaart. Maar misschien maar goed ook want over zo een afstand moet je ook niet te veel nadenken.

Ik begon behouden. Al snel kwam ik Marcelo Jiménez Roqhuett tegen, een Costa Ricaan die het zelfde tempo als mij liep en waar ik een goed gesprek mee had. Het navigeren ging als volgens het boekje, we vulde elkaar goed aan. Marcello navigeerde de eenvoudige stukken met zijn horloge en het preciezere werk deed ik met mijn GPS. De route leidde ons werkelijk door de middle of nowhere. We moesten door Cactusvelden, een wand op klimmen, een canyon doorkruipen, opgedroogde rivierbedding trotseren, klettersteigen (zonder set), wiebelende en krakende planken gebruiken als brug boven een afgrond. Ik had het naar mijn zin, dit is mijn ding: klouteren, klimmen, in goed gezelschap en in een prachtige natuur jezelf tegen komen en door kunnen gaan. Wel resulteerde dit in een laag tempo.

Ons tweetal werd langzaam uitgebreid naar een vijftal. Het navigeren ging daardoor minder soepen en de mist hielp ook niet mee. Dit veroorzaakte wat extra kilometers en wat frustratie. Vooral nadat we na 1500m hadden afgedaald over losliggende stenen zo groot als tenissballen en we te horen kregen dat we nog 40km en 700D+ moesten tot de volgende Life Base, terwijl wij van mening waren dat we nog maar 15km moesten. Met ontzettend veel pijn in onze bovenbenen en voeten gingen we met hangende koppies verder. Marcello zat er doorheen, hij had het koud, had pijn en wilde langer slapen dan onze afgesproken uur. Hij twijfelde of hij door zou gaan. Na wat ondersteunde woorden van mijn teammaten besloten hij eerst te gaan slapen en dan verder te zien. Ik was mijn loopmaatje kwijt, want ik besloot 1 uur te slapen. 

Met een summiere verzorging van alleen pasta, soep en water ging ik verder. Dat uurtje slapen had helaas niet veel geholpen, ik liep letterlijk te slaapwandelen en dat kon op dit parcours nogal gevaarlijk worden, dus besloot ik een powernap te nemen in mijn reddingshelter. Die paar minuten had mij werkelijk goed gedaan. Het regende pijpenstelen, maar dat deerde me niet. Na regen, komt zonneschijn. En dat was ook zo. De zon veroorzaakt wel dat de 3L water die ik mee had te weinig was op 12 uur lopen. Gelukkig was het toegestaan om drinken en eten te kopen als je toevallig een winkel tegen kwam. De momenten dat je in de bewoonde wereld kwam, was gedurende de race op een hand te tellen, maar ik maakte hier wel gretig gebruik van om mijn voorraad bij te vullen. Vooral de Redbull deed mij goed.

Mijn sportklimverleden kwam van toepassing toen we een passage hadden waarbij je je handen en voeten beide hard nodig had. Ik liep nog steeds in mijn uppie en de organisatie had geen rescueposten langs het parcours staan, dus ik moest deze klusjes in mijn eentje klaren. Geen touw, alleen ik met mezelf en de rots. Het kosten af en toe wat zweethandjes, maar ook dit heb ik doorstaan, en ja, ook hier genoot ik van. Als je dit leest lijkt het misschien net alsof ik helemaal niet heb afgezien, niets is minder waar. Op een gegeven moment waren mijn voeten echt aan gort. Teennagels vielen eraf en de druk op mijn phalangen (voetbotjes) werd erg pijnlijk.

Nadat we door een prachtige Canyon hadden gekropen, kwam er een ellendig stuk, waarbij ik het gevoel had alsof we tien keer over de zelfde berg gestuurd werden, het lukte me niet om goed te navigeren en de hoofdlampjes voor me verdwenen uit mijn zicht. Ik was alles even kwijt. Toch slaagde ik er uiteindelijk in beneden op de goede route te komen, hoe? Geen idee. Er volgde een leidensweg door een opgedroogde rivier. Het was een hel! Losliggende stenen, krakende knieën, open voeten. Ik was niet de enige. Ik haalde een man en vrouw in die er compleet doorheen zaten.

Toen ik bij de laatste post aankwam kreeg ik meteen een belletje van Edward, ik moest opschieten. Die vrouw die ik had ingehaald, was de derde vrouw, dus ik kon podium halen. Ik schrokte mijn pasta naar binnen en verliet de post door de brandende zon. Mijn hulpteam kwam me tegemoet lopen tijdens de klim om me nog van een redbull te verzien. Ik liep lekker, maar ik vergat te navigeren. Ik ging ervanuit dat we moesten traverseren langs de wand, maar op een gegeven moment zag ik lopers aan de andere kant van de berg. "Oh

nee, daar gaat me positie", dacht ik. Ik rende zo hard ik nog kon de berg over, ik vergat even de pijn, al puffend en hijgend kwam ik eindelijk op de juiste route, ik vroeg een loper voor mij of hij een vrouw had gezien. Ja zei hij, ze loopt achter ons, ze zit er helemaal doorheen. Toch voelde ik me gehaast. Ik probeerde te blijven rennen, maar ik moest mijn sprint bekopen. Mijn voeten waren doodmoe concentratie was nul. Ik kreeg het niet meer voor elkaar om te navigeren. Ik kreeg gewoonweg mijn pijltje niet meer op het lijntje. Ik liep al slingerend en verloren door een groot veld met stenen, boompjes en heuvels met de intentie om mijn pijltje op het lijntje te krijgen. Tevergeefs, extra kilometers en een traan van wanhopigheid. Op een gegeven moment zag ik Maspalomas in de verte. Het einde was in zicht. Een supporter kwam me tegemoet lopen, "your a legend" zei hij, dit gaf me kippenvel en wat moed voor het laatste stuk. 

Nog een "klein" stukje over het strand. Maar O mijn god, wat was die 8km lang. Er kwam geen eind aan. Ik stop met dribbelen, ik kon niet meer. Ik word nog wel beloond met een prachtige zonsondergang. En daar komt mijn redding: Edwin Hakvoort en Jeroen Woltinge komen me tegemoet lopen, wat afleiding. We moeten nog tot de vuurtoren en dan nog 1km tot de finish. Ik wist er nog een sprint uit te persen. Ik heb het gehaald! Ik werd binnen gehaald als winnares, met confetti, muziek, dansje, fantastisch.

Later op de avond kreeg ik een sms van de organisator dat ik morgen om 12 uur bij de prijsuitreiking moest komen. Even later belde Edward om me te waarschuwen voor een teleurstelling. Op de uitslagen was ik 4e vrouw geworden, ze hadden een vrouw over het hoofd gezien. Geen podium dus... Maar wel als troostprijs een startbewijs voor 2018  ;-)

Het was een prachtige toch en een geweldige ervaring die ik mag delen met Robin Kinsbergen en Michiel Panhuysen, die beiden super hebben gelopen!