UT4M 2016

 

UT4M 170km 11000D+ zou mijn laatste voorbereidende wedstrijd zijn voor de 4K ultratrail Valle D’Aosta 350km 25000D+. 

De UT4M is een ultratrail waarbij je door 4 gebergten komt: Vercors, Oisans, Belledonne & Chartreuse. 

Ik reed donderdag 18 augustus vrij ontspannen richting Grenoble. Geen druk, just race and have fun! Nadat ik had ingecheckt bij mijn hotel en mijn startnummer had opgehaald, had ik afgesproken met George en Claudette om een lekker hapje te eten. We hadden een gezellig eettentje gevonden in het centrum van Grenoble. Prima start van een mooi weekend.

 

Aan de startlijn kwam ik onverwachts een goede vriend van mij tegen: Benoit Laval. Hij deed mee aan de challenge 4x 40km in 4 dagen. Hij adviseerde me rustig te starten, want ik kreeg nog veel voor mijn kiezen deze race. We wensen elkaar succes en daar gingen we.

 

Ik begon zoals gezegd rustig. De eerste 4km waren vlak, omdat we de stad uit moesten. Daarna begon het echt. De klimmen waar steil, erg steil. Het zou vandaag warm worden, zo een 30 graden. Inmiddels was ik hier redelijk aan gewend, gewoon blijven koelen en blijven drinken. Na 30km waren al de eerste uitvallers wegens oververhitting, uitdroging en zonnesteken. Ik liep na 30km op de 4de positie bij de vrouwen. Ik had er aardig de flow in, liep lekker en genoot. De eerste afdalingen waren goed technisch. Tijdens de eerste lange afdaling smashde ik mezelf lelijk tegen de grond toen ik iemand wilde inhalen. Gelukkig geen erge schade, dus stond op en kon weer verder rennen. De 3e vrouw haalde ik hard in tijdens de afdaling.

 

Na zo’n 35km haalde ik de 2e vrouw in, ze was hard begonnen en leek nu erg kapot te zitten. Klimmen ging bij haar niet meer zo goed. 

Ik liep nog steeds steady en was blij dat we veel in de bossen liepen, want tijdens het middaguur was het behoorlijk heet. 

 

Het parcours was perfect uitgezet, de posten waren redelijk uitgebreid en de sfeer was ontzettend goed. Er werd veel gelachen en gepraat bij de trailers onderling. Op het 40km punt, kwam ik een Engelse vrouw tegen, Karen Nash. We hadden kort contact en ik ging door. Later realiseerde ik me dat dat de 1e vrouw moet zijn geweest. Een paar kilometer verderop kwamen we samen te lopen. We hadden hetzelfde tempo en konden hiermee elkaar goed motiveren om door te lopen. Fijn ook om engels te kunnen praten, want hoe verder in de race hoe minder goed ik uit de verf kom met mijn Frans. We deelde ervaringen en op sommige momenten zeiden we helemaal niks en klommen we of daalde we gestaagd door. 

 

Het parcours was technisch. De klimmen bleven erg steil en sommige afdalingen waren door de steilte haast niet te rennen. I like that! 

 

Na 80km liepen Karen Nash en ik nog steeds samen, we kregen goed gezelschap van een Portugese jongen: Joao Correia Pereira. Hij sprak ook engels, dus we waren een perfect internationaal teampje. Het was zijn eerste 100 miler en liep sterk. We besloten met zijn drieen verder op te lopen. Hierdoor pushden we elkaar om door te blijven gaan. Nog nooit had ik tijdens een 170km niet geslapen, deze keer ging dat aardig zonder problemen. Tuurlijk had ik ook mijn dips en zat ik er stukken doorheen, maar ik vertrouwde erop dat ik hier overheen kon komen.

 

Zaterdag hadden ze slecht weer voorspeld, hierdoor was het parcours helaas iets omgelegd en konden we twee toppen niet beklimmen. Niet dat het ons erg deerde want met de hevige regen hadden we toch geen uitzicht. Helaas was hiervoor in een plaats een saai stuk in het parcours gekomen, wat een rivier en modderpoel was geworden. Dit stuk had ik het zwaarst. Het werd weer licht en met het starten van de dag ben ik altijd op mijn slechts tijdens een lange race. 

 

We hadden nog één gebied voor de kiezen: Chartreuse. Jammer van het slechte weer, want dit gebied is zo mooi, nu was het vooral modder, koud en nat. De klim omhoog was prettig, eindelijk niet te steil. Maar ik had te laat een regenjas aangetrokken waardoor ik kleddernat was geworden en boven had ik het hierdoor steenkoud. Gelukkig was bovenaan de klim een fantastische hut met openhaard, waar ik werd geholpen met het wisselen van mijn shirt. En daardoor had ik ook mijn verplichte reserve kleding niet voor niks mee genomen ;-)

 

We hadden nog twee lange afdalingen en 1 klimmetje van 400D+ te gaan. Bij de ena laatste post kwam heel onverwachts. De derde vrouw net na ons binnen. Heel vreemd, want we hadden haar daarvoor nergens gezien en ze liep in de nacht nog 2 uur achter ons. Ze had een hele crew om haar heen die haar ondersteunde. Ze was snel weg op de post, we deden nog een poging om haar bij te houden, maar het was tevergeefs, ze liep alsof ze net was gestart. 

Karen, Joao en ik besloten samen te finishen.

 

De laatste afdaling, was makkelijk, maar mijn benen dachten er anders over. Ik kon geen vaard meer maken. Rennen ging moeizaam en mijn linker hamstrings was killing me. Kiezen op elkaar en doorbijten tot te finishen. Wat duurde de laatste 10km lang, pff.

 

Het laatste stukje was door het centrum van Grenoble, we hoorde de speakers, we kwamen dichterbij, ik moest nog hard aan de bak om Karen en Joao bij te houden. Yes, we did it! Karen en ik gingen samen hand in hand over de finish! Wat een race! Een vriendschap gesloten voor het leven en een prachtig onthaal door de organisatie en Benoit, die speciaal naar de finish was gekomen om ons daar te zien! Gedeelde 2e plaats, 170km 11000D+ in 34:31 uur, 2e bij de vrouwen overall, 1e bij de vrouwen senioren en 25e in het totale veld!

 

De organisatie was echt super! Werkelijk ontzettend knap hoe goed ze deze wedstrijd neer hebben gezet, inclusief de sfeer, de route, de lunch, de ceremonie, de verzorging! Heel gaaf! Een aanrader!

 

 

Nu herstellen en over twee weken my goal race: 4K Ultratrail Valle D’Aosta!